Dag 16 // Grand Canyon & Monument Valley

Nadat we gisteren met hoofdpijn en moeheid ‘gestrand’ waren in Williams, waar we in een super Motel 6 geslapen hebben, stond vandaag de Grand Canyon écht op de planning. Het Nationaal Park lag op één uur rijden van Williams en doordat we de wekker om half 7 gezet hadden, konden we vroeg in het park staan.

Eerst hebben we wat boodschappen gedaan in het kleine plaatsje, zodat we onderweg weer voldoende te drinken en te eten hadden. Onze koelbox werd weer rijkelijk gevuld met vers ijs, zodat we rond 08:00 uur er helemaal klaarvoor waren.

De weg waaraan ons motel lag, was de doorgaande weg direct naar de Grand Canyon. Het leuke aan Williams is dat er, naast deze directe verbinding met het Nationaal Park, ook een treinverbinding naar de Grand Canyon ligt. Op dit spoor rijden speciale treinen die toeristen (of andere geïnteresseerden) in een gethematiseerde setting naar de Canyon brengen. Onderweg wordt de trein ‘overvallen’ door western cowboys en kunnen reizigers genieten van het mooie landschap waar de trein doorheen rijdt. Wanneer we meer tijd zouden hebben, hadden we deze treinreis graag gemaakt, want het zag er allemaal prachtig uit!

Voor ons stond onze blauwe sportwagen te wachten om ons snel naar de Grand Canyon, en verder, te brengen. Het idee was namelijk om vandaag, naast de Grand Canyon, ook Monument Valley mee te pakken (mocht de tijd dit toelaten). Zover was het nog lang niet… eerst op weg naar onze eerste bestemming!

Kwart over negen kwamen we aan bij de Grand Canyon waar we vriendelijk ontvangen werden door één van de parkbeheerders (rangers) die, na het zien van ons Nationale Park Abonnement, ons voorzag van informatiemateriaal en ons een plezierige dag wenste in de Grand Canyon.

We parkeerden de auto op de parkeerplaats in de buurt van het bezoekers informatiecentrum dat we in alle Nationale Parken die we tot nu toe bezocht hebben tegen zijn genomen. Dit is wat dat betreft allemaal goed geregeld. Er is ruim voldoende parkeergelegenheid aanwezig, de bezoekers worden van informatiemateriaal voorzien en de kinderen worden op een eigen manier behandeld en geïnformeerd over het park. Daarnaast zijn er uiteraard meer dan voldoende souvenirs te koop in het bezoekerscentrum voor zowel de kinderen als de volwassenen.

Nadat we het bezoekerscentrum bezocht hebben zijn we snel richting de Canyon gelopen. We besloten een kleine trail te doen van ongeveer een half uur die ons naar het Yaki Point zou leiden (een uitzichtpunt langs de grote kloof). We kwamen bij de Grand Canyon aan en het eerste uitzicht dat we hadden was enorm indrukwekkend! Wat een ontzettend groot gebied is dit met zoveel verschillende vormen, kleuren en hoogten. De diepte de kloof in is echt overweldigend, hier wil je echt niet invallen. Naast ons waren er nog genoeg andere toeristen die genoten van het prachtige uitzicht over de imposante kloof.

We zijn de trail gaan lopen en onderweg hebben we nog genoeg foto’s gemaakt van de Grand Canyon en de natuur eromheen. Wanneer je een stukje verder loopt zie je de kloof weer op een andere manier, waardoor het uitzicht veranderd, de kleuren veranderen, schaduwwerking gaat werken en bepaalde vormen weer anders tot uiting komen. Ook kwamen we tijdens onze voettocht nog een paar dieren tegen, waaronder wat eekhoorntjes en een grote spin die het pad voor ons overstak.

Uiteindelijk zijn we niet bij het Yaki Point uitgekomen, omdat we graag nog wat uitzichtpunten wilden bezoeken met de auto. We zijn daarom teruggelopen naar de auto en verder gereden langs de kloof. Onderweg zijn we nog ongeveer 5 of 6 keer gestopt om van het uitzicht te genieten en heel veel foto’s te maken. Zelfs Dennis, die normaal gesproken niet zoveel foto’s maakt, was niet te stoppen met zijn camera.

Langzaamaan werd, hoe verder we langs de kloof reden en uitzichtpunten bezochten, steeds meer van de Colorado rivier zichtbaar. Aan deze rivier hebben we de Grand Canyon te danken. Ook waren goed de verschillende kleuren van de steenlagen te zien (niet alleen bij dit uitzichtpunt, maar bij alle uitzichtpunten tot nu toe) waarvan de oudste laag tussen de 1840 en 1680 miljoen jaar oud is en de ‘jongere’ steenlagen (die je bovenaan de kloof vind) ongeveer 270 miljoen jaar geleden ontstaan is. Wanneer je je dan voorstelt dat wetenschappers de aarde op 4500 miljoen jaar oud schatten, besef je pas echt hoe oud de Grand Canyon al is en hoe oud de steenlagen zijn die je ziet.

Nogmaals waren ook hier de uitzichten overweldigend en moeilijk te omschrijven. Foto’s zeggen een hoop, maar wil je de grootsheid en diversiteit in diepte, kleur en vormen écht goed ervaren, dan moet je zelf aan de rand van de kloof staan en het Grand Canyon National Park zelf bezoeken.

Onze dag zat er nog niet op en omdat we vroeg vertrokken waren vanochtend, hadden we nu nog ruim voldoende tijd om verder te rijden richting onze volgende bestemming: Monument Valley.

Onderweg kwamen we nog een prachtige kloof tegen waar we nog even zijn gestopt om er een stuk naar toe te lopen en wat foto’s te maken. Wanneer je de Grand Canyon uit rijdt beginnen hier en daar al wat Indianen kramen en standjes met allerhande spulletjes te verschijnen. Voornamelijk op de parkeerplaatsen bij de zogenaamde ‘scenic views’.

Nu kwamen we écht in gebieden terecht waar de Indianen de baas zijn, omdat we langzamerhand steeds dichter in de buurt van Monument Valley kwamen. Het is schitterend om het landschap te zien veranderen tijdens de autorit. De kleuren veranderden van rotsachtig grijs, naar geel, naar oranje/bruin, waardoor we nog meer het idee kregen steeds dichter bij Monument Valley te komen.

Het gebied Monument Valley wordt beheerd door Indianen en daarom was onze Nationale Park pas ook niet geldig hier. De ruigheid van het landschap met de typische oranje/bruine rotspartijen die ‘opeens’ uit het landschap schieten zijn erg apart om te zien en veel gebruikt in western films. Zo zijn Back to the Future III en verschillende films waarin Clint Eastwood een hoofdrol speelt, hier opgenomen. Nu waren ook wij in het gebied dat steeds meer op een western film begon te lijken.

Langzaamaan verschenen de enorme rotsen aan de horizon. Na wat foto’s gemaakt te hebben langs de doorgaande weg, besloten we om rechtsaf te draaien en richting het informatiecentrum te rijden dat beheerd werd door de Indianen. Voordat we het terrein op mochten, moesten we per persoon vijf dollar betalen, dat ons toegang gaf tot het informatiecentrum en het park zelf waar we met de auto doorheen mochten rijden.

Eerst hebben we wat foto’s gemaakt vanaf het terras van het informatiecentrum, hebben we een rondje gelopen door het centrum en zijn we naar de prijs van het hotel gaan informeren dat naast het informatiecentrum gebouwd is. De prijs lag niet geheel binnen ons budget en werd het zo langzamerhand tijd om een stukje door het park te gaan rijden, omdat het om 19:00 uur dicht zou gaan. De zonsondergang zou een half uur daarvoor zijn en het was nu 17:15. We waren inmiddels wel de tijdzone gepasseerd, waardoor we, qua tijd, een uur dichter bij Nederland zijn gekomen (het tijdsverschil is nu geen negen uur meer, maar acht uur).

We stapte de auto in, en Dennis stond te popelen om met onze sportwagen het ruige terrein van het park op te rijden vol zandheuvels, stenen, geulen, kuilen, gaten en vooral een hoop stof en oranje/bruin zand. Tijdens de rit zijn we een aantal keer (kort) uitgestapt om foto’s te maken van het onwaarschijnlijk prachtige schouwspel aan rotsformaties waar we middenin stonden. Het landschap was totaal anders dan we eerder vandaag zagen bij de Grand Canyon, maar ontzettend bijzonder! De langzame zonsondergang zorgde voor een kleurwisseling en langzaam maar zekere verandering van schaduwen en vormen. Ook in dit geval zeggen foto’s veel meer dan woorden, waardoor ik een hoop foto’s toegevoegd heb aan dit tripreport. Ook de camera van Dennis heeft in dit gebied overuren gedraaid, want het landschap was indrukwekkend mooi!

Iets over 19:00 uur reden we de trail af en was de auto niet meer zo blauw als aan het begin van de dag. In de velgen en op de achterklep lag een lekker laagje oranje/bruin stof dat er ook nog steeds op lag toen we na anderhalf uur rijden aankwamen in Blending. Hier hebben we in een lokaal restaurantje heerlijk gegeten en besloten we om in het nabij gelegen Super 8 motel te gaan slapen. Voor het eerst deze trip (met uitzondering van het Sahara Hotel in Las Vegas) niet in een Motel 6.

Nu ik dit tripreport schrijf kan ik vertellen dat we heerlijk geslapen hebben en we nog een klein uurtje moeten rijden voordat we in Arches National Park aankomen, dat we vandaag zullen gaan bezoeken.

Hierover natuurlijk meer in het volgende tripreport.